تاریخچه استفاده از لیزر برای حذف مو به اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی بازمی‌گردد. اما ایده اصلی آن از یک مفهوم علمی به نام فوتوترمولیز انتخابی (Selective Photothermolysis) نشأت گرفت که در دهه ۱۹۸۰ توسط پزشکان توسعه یافت. آنها متوجه شدند که با تاباندن پرتوهای نور با طول موج و مدت زمان مشخص، می‌توان بخش‌های خاصی از بافت بدن (مانند رنگدانه مو) را گرم و تخریب کرد، بدون اینکه به بافت‌های اطراف آسیب برسد.
کشف کلیدی این بود که رنگدانه موجود در مو به نام ملانین، انرژی نور را بسیار بهتر از پوست اطراف جذب می‌کند. این ویژگی باعث شد تا محققان بتوانند لیزری بسازند که نور آن تنها توسط ملانین جذب شود و به پوست آسیبی وارد نکند. در نتیجه، لیزر به جای آن که کل پوست را گرم کند، فقط ریشه مو را هدف قرار می‌دهد.
عملکرد لیزر موهای زائد بر اساس اصل هدف قرار دادن ملانین است. این فرآیند پیچیده را می‌توان در چند مرحله ساده توضیح داد:
- تاباندن نور لیزر به صورت هدفمند: دستگاه لیزر یک پرتو نور با طول موج خاص را منتشر می‌کند. این طول موج به گونه‌ای انتخاب شده که به طور ویژه توسط رنگدانه ملانین موجود در ساقه مو و فولیکول (ریشه) آن جذب شود.
- تبدیل انرژی نورانی به گرمایی: هنگامی که ملانین این انرژی نوری را جذب می‌کند، به سرعت آن را به حرارت شدید تبدیل می‌کند. هرچه مو تیره‌تر و ضخیم‌تر باشد، ملانین بیشتری دارد و گرمای بیشتری تولید می‌شود.
- تخریب فولیکول مو: این گرمای شدید از ساقه مو به سمت پایین حرکت کرده و به فولیکول مو می‌رسد. این گرما به فولیکول آسیب جدی وارد کرده و آن را از بین می‌برد. در نتیجه، فولیکول دیگر قادر به تولید موی جدید نخواهد بود یا موی بسیار نازک و ضعیفی تولید خواهد کرد.
- حفظ سیستم ایمنی: از آنجایی که ملانین موجود در مو هدف اصلی است و مقدار ملانین در پوست اطراف بسیار کمتر است، انرژی لیزر به صورت انتخابی به فولیکول مو منتقل می‌شود. علاوه بر این، دستگاه‌های لیزر مدرن دارای سیستم‌های خنک‌کننده هستند که از پوست در برابر گرمای بیش از حد محافظت کرده و درد را به حداقل می‌رسانند.
